2003 நவம்பரில் அப்போதைய அமெரிக்க அதிபர் ஜார்ஜ் புஷ் ஜூனியர், ஒரு விழாவில், ஜனநாயகத்தையும், பல மத சமூகத்தையும் கட்டியெழுப்புவதில் இந்தியா சிறப்பான பணியைச் செய்துள்ளது என்று கூறிய நாள். ஜனநாயகத்துடன் இஸ்லாம் சமரசம் செய்ய முடியும் என்பதை இந்திய முஸ்லிம்கள் நிரூபித்துள்ளனர் என்றார்.
அல்-கொய்தா நெட்வொர்க்கில், இந்திய முஸ்லிம்கள் இல்லை என்றும் ஜார்ஜ் புஷ் ஒரு இடத்தில் குறிப்பிட்டுள்ளார். பாபர் மசூதி மற்றும் குஜராத் கலவரங்களுக்குப் பிறகு இந்திய முஸ்லிம்களைத் தூண்டிவிட முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டாலும், இவை நீண்டகால தாக்கத்தை ஏற்படுத்தவில்லை என்றார்.
அதற்கு முன்னரும் கூட, 1980களில் ஆப்கானிஸ்தானில் சோவியத் இராணுவத்திற்கு எதிராகப் போரிட்ட முஜாஹிதீன்களில், இந்திய முஸ்லிம்கள் குறிப்பிடத்தக்க எண்ணிக்கையில் சேரவில்லை என்று குறிப்பிட்ட அவர், இன்று நிலைமை இன்னும் மாறிவிட்டது என்றார். இந்திய கலாச்சாரம் மற்றும் ஜனநாயகத்தில் முஸ்லிம்களின் பங்கு ஒரு சிக்கலான தலைப்பு, ஆனால் மிகவும் சுவாரஸ்யமானது.
இந்தியாவில் உள்ள முஸ்லிம் இன மக்கள் தொகை கிட்டத்தட்ட இந்தோனேசியா மற்றும் பாகிஸ்தானின் மக்கள்தொகைக்கு சமமாக உள்ளது. வெளிநாட்டுப் போர்களில் ஈடுபடும் மேற்கு ஆசியாவின் அதிக எண்ணிக்கையிலான குடிமக்களுடன் ஒப்பிடும்போது, இந்தியாவின் இருப்பு மிகக் குறைவு. மொத்த மக்கள்தொகையுடன் ஒப்பிடுகையில் இந்த நாடுகளின் போராளிகளின் சதவீதம் மிக அதிகம்.
இந்திய முஸ்லிம்கள் உலகளாவிய பயங்கரவாதத்தை நிராகரிக்கின்றனர். இதற்கான காரணத்தை இந்திய சமூகம் மற்றும் கலாச்சாரத்தின் மூலம் அறியலாம். இஸ்லாத்தின் அடிப்படையில் பிரிக்கப்பட்ட பாகிஸ்தானில் உள்ள அளவுக்கும், அதை விட அதிகமான முஸ்லிம் குடிமக்கள் இந்தியாவில் உள்ளனர் என்பதை நாம் எப்போதும் மனதில் கொள்ள வேண்டும். இந்தியாவில் தங்க விரும்பும் முஸ்லிம்கள் நிச்சயமாக சில தர்க்கங்களைக் கொண்டிருக்க வேண்டும்.
முஸ்லிம்கள் தங்கள் நாட்டுப்பற்றை நிரூபிக்க வேண்டிய அவசியம் இல்லை. பயங்கரவாத எதிர்ப்பு உத்திகளை மேற்கொள்பவர்கள், கலாசார மற்றும் உணர்ச்சிகரமான காரணங்கள் இந்திய முஸ்லிம்களை தங்கள் நிலத்துடன் எவ்வாறு இணைத்து வைத்திருக்கின்றன என்பதைப் பற்றி ஆழமாக சிந்திக்க வேண்டும்.
நிச்சயமாக, அவர்களிடையேயும் தீவிரவாத காரணிகள் உள்ளன, ஆனால் அவை குறைந்த எண்ணிக்கையில் உள்ளன. குறிப்பிடத்தக்க வகையில், உலகளவில் கணிசமான மக்கள் தொகை மோதல் போக்கில் இருக்கும்போது, இந்திய முஸ்லிம்கள் ஒப்பீட்டளவில் அதிலிருந்து விலகி காணப்படுகின்றனர். நம் வாழ்வில் இரு தரப்பிலிருந்தும் கேடு நிறைந்த விஷயங்கள் உள்ளன. அவர்களும் எதிர்வினையாற்றுகிறார்கள், ஆனால் நாட்டின் நீதித்துறை மற்றும் பொறுப்புள்ள குடிமக்கள் இந்த ஆணவம் வளரவிடாமல் தடுக்கிறார்கள்.
இந்தியாவில் முஸ்லீம்கள், தங்கள் நாட்டின் பன்மை கலாச்சாரத்தை உள்வாங்கியுள்ளனர். முகமது ரபி போன்ற பாடகர்கள் நௌஷாத் இசையில் 'மன் தத்பத் ஹரி தர்ஷன் கோ ஆஜ்' பாடுவது இந்தியாவில் மட்டுமே சாத்தியம். இந்தப் பாடலின் வரிகளை எழுதியவர் ஷகீல் படயுனி. மகாபாரதம் போன்ற பிரபலமான தொடர்களை ராஹி மசூம் எழுதியுள்ளார்.
இன்னும் சிலருக்கு முஸ்லிம்களின் தேசபக்தியில் சந்தேகம் உள்ளது. அவரும் அநேகமாக அதிக எண்ணிக்கையிலான முஸ்லிம்களும் சில உண்மைகளை அறிந்திருக்க மாட்டார்கள், அதை மேற்கோள் காட்டுவது சிறப்பாக இருக்கும். இக்பால் 'சாரே ஜஹான் சே அச்சா' பாடலை கொடுத்துள்ளார் என்பதை நாம் அறிவோம், இது ஒவ்வொரு தேசிய நிகழ்விலும் பாடப்படுகிறது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.
'(வெள்ளையனே வெளியேறு) பிரிட்டிஷ் வெளியேறு', 'சைமன் திரும்பிப் போ' என முழக்கங்களை எழுப்பியவர் யூசுப் மெஹரலி. 'ஜெய் ஹிந்த்' நேதாஜி சுபாஷ் சந்திர போஸால் தேசிய முகவரியாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது, ஆனால் அது ஆசாத் ஹிந்த் ராணுவத்தின் தளபதியாக இருந்த ஜைன்-உல்-ஆபிதின் ஹசன் என்பவரால் வழங்கப்பட்டது. மௌலானா ஹஸ்ரத் மொஹானி நாட்டில் மிகவும் பிரபலமான 'இன்குலாப் ஜிந்தாபாத்' என்ற முழக்கத்தை வழங்கினார்.
இந்தியாவின் தேசிய இயக்கத்தில் முஸ்லிம்களின் பங்கு என்ன என்பதை விளக்க வேண்டிய அவசியமில்லை. 1857 ஆம் ஆண்டின் முதல் சுதந்திரப் போராட்டம் முகலாயப் பேரரசர் பகதூர் ஷா ஜாஃபர் தலைமையில் இந்துக்களும் முஸ்லிம்களும் இணைந்து போராடினார்கள்.
பிறகு, 1885 இல் இந்திய தேசிய காங்கிரஸ் நிறுவப்பட்ட இரண்டு ஆண்டுகளில், மும்பையைச் சேர்ந்த பதுருதீன் தியாப்ஜி அதன் தலைவரானார். இதில் அவரது சகோதரர் கம்ருதீன் தியாப்ஜியும் கலந்து கொண்டார். இந்த பாரம்பரியம் மௌலானா ஆசாத், எம்சி சாக்லா, ஹுமாயுன் கபீர், ஜாகிர் ஹுசைன் மற்றும் ஃபக்ருதீன் அலி அகமது முதல் ஏபிஜே அபுல் கலாம் வரை நீல்கிறது. தலைவர்கள் மட்டுமல்ல, பெரும்பான்மையான முஸ்லிம்களும் தேசிய இயக்கத்தில் பெரும் பங்களிப்பைக் கொண்டிருந்தனர். இன்றும் கொண்டிருக்கின்றனர்.
விளையாட்டு மற்றும் கலாச்சார வாழ்வில் முஸ்லிம்களின் பங்கேற்பு அனைவரும் அறிந்ததே. இந்திய கிரிக்கெட் அணி 1932 முதல் விளையாடி வருகிறது. இங்கிலாந்துக்கு எதிராக விளையாடிய முதல் அணியில் முகமது நிசார், வசீர் அலி, நசீர் அலி மற்றும் ஜஹாங்கீர் கான் ஆகியோர் அணியில் இருந்தனர்.
இதையடுத்து, இப்திகார் பட்டோடி, மன்சூர் அலிகான் பட்டோடி, குலாம் அகமது, முகமது அசாருதீன் ஆகியோரும் இந்திய அணியின் கேப்டனாகும் வாய்ப்பைப் பெற்றனர். இவர்களைத் தவிர, முஷ்டாக் அலி, சலீம் துரானி, அப்பாஸ் அலி பெய்க், சையத் கிர்மானி, ஜாகீர் கான், முகமது கைஃப், முகமது ஷமி, மற்றும் இர்பான் பதான், யூசப் பதான் போன்ற பல பெயர்கள் உள்ளன.
திலீப் குமார், மதுபாலா, மீனா குமாரி, நௌஷாத், குலாம் அலி கயாம் முதல் நசீருதீன் ஷா, அமீர், ஷாருக், சல்மான் கான் வரை எத்தனை முஸ்லிம் கலைஞர்கள் இந்தி சினிமாவுக்கு பங்களித்திருக்கிறார்கள் என்று தெரியவில்லை. இந்த பங்களிப்பு கலையின் அனைத்து துறைகளிலும் உள்ளது.
இஸ்லாமியர்கள் உலகளவில் பரவியுள்ளனர். அவர்களின் தியோபந்தி மற்றும் பரேல்வி கருத்துக்கள் பழங்குடியினமானவை. ஜமாஅத்-இஸ்லாமி மற்றும் தப்லிகி ஜமாஅத் ஆகியவை இந்திய சூழலில் மறுமலர்ச்சி மாற்றம் கண்டு செழித்து வளர்ந்துள்ளன. அவர்கள் மீது மேற்கு ஆசியாவின் செல்வாக்கு ஒப்பீட்டளவில் குறைவாக உள்ளது. அவர்கள் இந்திய அடையாளத்தை வலியுறுத்துகிறார்கள்.
ஜனவரி 1937-ல், இந்திய தலைநகர் டெல்லியில் நடைபெற்ற ஒரு கூட்டத்தில் பேசிய மௌலானா ஹுசைன் அகமது தியோபந்தி, தற்போதைய காலத்தில், தேசங்கள் இலையுதிர்காலம் போல் பன்மை முகத் தன்மை கொண்டுள்ளன. இது குறித்து, இக்பால், இந்த விஷயத்தை இஸ்லாத்திற்கு விரோதமானது என்றார். இக்பால் மற்றும் ஹுசைன் அஹ்மத் மதனி இடையேயான அந்த விவாதம், மதத்திற்கும் தேசத்திற்கும் இடையிலான உறவைப் பற்றிய இத்தகைய தீவிரமான விவாதம் இந்திய முஸ்லிம்களிடையே சாத்தியம் என்பதைக் காட்டுகிறது. இந்த விவாதம் இன்றும் தொடர்கிறது.
இக்பாலுக்கு முன், பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டில், சர் சையத் முஸ்லிம்கள் நவீன கல்வி மற்றும் கண்ணோட்டத்தை பின்பற்ற பரிந்துரைத்தார். அவர் உருவாக்கிய அலிகார் பல்கலைக்கழகம் ஏராளமான தேசியவாத முஸ்லீம் அறிஞர்களை உருவாக்கியது.
இக்பாலின் கருத்தியல் வளர்ச்சியில் மூன்று கட்டங்களை கொண்டுள்ளன. 1901-1905 ஆம் ஆண்டில், 'சரே ஜஹான் சே அச்சா' மற்றும் 'நயா ஷிவாலா' உட்பட அவரது பெரும்பாலான பாடல்கள் இந்திய தேசத்திற்காக அர்ப்பணிக்கப்பட்டவை. நீங்கள் கடவுள், என் தேசத்தின் ஒவ்வொரு துளியும் தெய்வம் என்பதை கல் சிலைகளில் புரிந்து கொண்டேன்' என்று எழுதினார்.
1905 முதல் 1908 வரை அவரது படைப்புகளில் தத்துவப் பாடல்கள் தெரியும் மற்றும் 1908 முதல் 1938 வரையிலான அவரது படைப்புகள் முஸ்லிம் சமூகத்திற்காக அர்ப்பணிக்கப்பட்டுள்ளன. அந்த நேரத்தில் பாகிஸ்தான் என்ற கருத்து வெளிவரத் தொடங்கியது குறிப்பிடத்தக்கது.
பிரிவினைக்குப் பிறகு, இந்தியாவில் முஸ்லிம்களின் நிலை மற்றும் தேசிய அரசில் அவர்களின் பங்கு குறித்து சிந்திக்க வேண்டிய விஷயமாக மாறியுள்ளது. அது இப்போது வரை தொடர்கிறது. நம்பகமான கணக்கெடுப்பு எதுவும் இல்லை என்றாலும், இந்தியாவிலிருந்து பாகிஸ்தான் சென்ற முஹாஜிர்களின் கருத்தைக் கேட்டால், அவர்களில் பெரும்பாலோர் பிரிவினை தவறு என்று தெரிவிக்கிறார்கள். போனது போகட்டும். நாம் இன்னும் அண்டை வீட்டாராக சேர்ந்து வாழலாம். அறுபதுகளில், லாகூரிலிருந்து அமிர்தசரஸ் வரை மக்கள் 'முகல்-ஆசம்' திரைப்படத்தைப் பார்க்க சைக்கிள்களில் வந்தனர்.
1965 ஆம் ஆண்டு பாகிஸ்தான் ராணுவம் 'ஆபரேஷன் ஜிப்ரால்டர்' தொடங்கும் வரை இந்தியாவிற்கும் பாகிஸ்தானுக்கும் இடையேயான தொடர்பு சுமுகமாக இருந்தது, அது அமைதித் தன்மையை மாற்றியது. இன்று இரு நாடுகளின் கடுமையான விசா நடைமுறை காரணமாக ஒருவரையொருவர் சென்று பார்ப்பது கடினமாகிவிட்டது.
உண்மை என்னவென்றால், இந்தியாவும் பாகிஸ்தானும் வெவ்வேறு நாடுகள், இரு நாடுகளுக்கும் இடையே நல்ல அண்டை நாடுகளுடன் நல்லுறவைப் பேண வேண்டிய அவசியம் உள்ளது. இரு நாடுகளுக்கு இடையே பயங்கரவாதச் சம்பவம் நடக்கும் போதெல்லாம், இந்த இஸ்லாமிய குடும்பங்கள்தான் அதிகம் பாதிக்கப்படுகின்றன.
சமீபத்தில் இந்திய பிரதமர் நாடாளுமன்றத்தின் புதிய கட்டிடத்தை திறந்து வைத்தார். இந்த கட்டிடத்தில் 'அகண்ட பாரத்' என்ற பெயரில் ஒரு சுவரோவியம் உள்ளது. இதற்கு பாகிஸ்தான் அரசு அதிகாரப்பூர்வமாக எதிர்ப்பு தெரிவித்துள்ளது. 'அகண்ட பாரதம்' என்பது ஒரு கலாச்சாரக் கருத்து. யாரோ ஒருவரின் அரசியல் ஆசைகள் இந்தியாவின் 'அகண்ட பாரத்' உடன் தொடர்புடையதாக இருக்கலாம், ஆனால் உண்மை என்னவென்றால் இந்தியாவும் பாகிஸ்தானும் வெவ்வேறு நாடுகள் அவைகளை மாற்ற முடியாது.
2015-ம் ஆண்டில் ISIS, ஈராக்கில் இருந்து சிரியா வரை பயங்கரவாதத்தை பரப்பியபோது, 100 க்கும் குறைவான இந்திய முஸ்லிம்கள் இக்குழுவில் இணைந்தனர். இந்தியாவில் முஸ்லிம்களின் மக்கள் தொகை சுமார் 18 கோடி என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.
சிரியா-ஈராக் போர் மண்டலத்தில் இருந்து 155 இந்தியர்கள் கைது செய்யப்பட்டதாக அறிக்கைகள் தெரிவிக்கின்றன. 85 நாடுகளைச் சேர்ந்த 30 முதல் 40 ஆயிரத்துக்கும் மேற்பட்ட போராளிகளின் எண்ணிக்கையைக் கருத்தில் கொண்டால், இந்த எண்ணிக்கை மிகக் குறைவு. 4,000 க்கும் மேற்பட்ட போராளிகள் ஐரோப்பாவிலிருந்து வருகிறார்கள், அதில் 1700 க்கும் மேற்பட்டவர்கள் பிரான்சிலிருந்து வந்தவர்கள். இந்தியாவை விட மாலத்தீவில் இருந்து அதிகமான போராளிகள் இது போன்ற பயங்கரவாத குழுக்களில் சேருகின்றனர்.
முன்னாள் இந்திய இராஜதந்திரி தல்மிஸ் அகமதுவின் கூற்றுப்படி, இந்திய முஸ்லிம்கள் அவர்கள் வாழும் கங்கா-ஜமுனி சூழலின் காரணமாக பயங்கரவாத சித்தாந்தத்தை நிராகரித்துள்ளனர். அமெரிக்க உள்நாட்டுப் பாதுகாப்புத் துறையின் முன்னாள் உதவிச் செயலாளரான டேவிட் ஹெய்மனின் கூற்றுப்படி, இந்திய முஸ்லிம்கள் நாட்டின் பன்மை கலாச்சார அடையாளத்தை பிரதிநிதித்துவப்படுத்துகின்றனர்.
இந்திய முஸ்லிம்களில் கணிசமான பகுதியினர் இந்திய நிலைமைகளில் உருவான சூஃபி மரபுகளைச் சேர்ந்தவர்கள். நாட்டின் பக்தி இயக்கத்துடன் இணைந்த சூஃபி கருத்துக்கள் 500 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக ஒரு கூட்டு கலாச்சாரத்தை உருவாக்கியுள்ளன. அல்கொய்தா மற்றும் ஐஎஸ்ஐஎஸ் போன்ற அமைப்புகள் இந்தியாவில் குறைந்த செல்வாக்கு கொண்ட சலாபி-வஹாபி சிந்தனைகளால் ஈர்க்கப்பட்டவை.
இவையெல்லாம் தவிர, இந்திய முஸ்லிம்களின் பொருளாதார நிலையும் ஒரு பெரிய காரணம். அவர்கள் தங்கள் வாழ்வாதாரத்துடன் மிகவும் இணைந்திருக்கிறார்கள், அவர்கள் வன்முறை நடவடிக்கைகளில் இருந்து விலகி இருக்கிறார்கள். இந்தியாவின் பாரம்பரிய சமூக மற்றும் குடும்ப பொருப்புகள் இங்கும் முக்கியமானவை. அவர்கள் மீது அவர்களது குடும்பத்தினரின் அழுத்தம் உள்ளது. மேற்கு ஆசிய நாடுகளின் குடிமக்கள் துருக்கி, ஈராக், சிரியா அல்லது ஆப்கானிஸ்தான் ஆகிய நாடுகளுக்குச் செல்வது எளிது, ஆனால் இந்தியாவுக்கு அது எளிதானது அல்ல.
ஊடகங்களின் பார்வையில் இருந்து பாருங்கள். இந்திய முஸ்லீம் முன் பல துன்பங்கள் உள்ளன, ஆனால் அவர் இந்திய தேசிய அரசின் மீது நம்பிக்கை கொண்டுள்ளார். இந்த நம்பிக்கையைப் பேணுவதில் ஊடகங்களுக்கும் முக்கிய பங்கு உண்டு. இந்த பந்தத்தை மேம்படுத்த வேண்டும்.
இந்த கட்டுரையின் எழுத்தாளர் பிரமோத் ஜோஷி, இவர் தைனிக் ஹிந்துஸ்தானில் ஒரு மூத்த பத்திரிகையாளராக இருந்தவர். அவருடைய கட்டுரையின் தமிழாக்கம் இது.